اتمام

تصمیم گرفتم همه چیز رو باهاش تموم کنم.

دیگه نمیتونم عذاب وجدانی که به جونم افتاده رو تحمل کنم.

دوماهیه که ندیدمش و ازش خبری نیست

همین باعث شد بشینم حسابی فکر کنم و سبک سنگین کنم...

هرجوری که فکر میکنم میبینم تموم شدن این رابطه هم به نفع اونه هم به نفع من.

اوایل شاید فکر کردن به تموم کردن همه چیز برام سخت بود

ولی الان اصلا سخت نیست شاید چون منو به نبودنش عادت داده...

وقتی یک نفر نبودنش طولانی بشه،حتی اگر عاشقش باشی

و تمام اون مدت به پاش بمونی

روزی که بیاد و بخوادت تو نمیخوایش

میدونی چرا؟

چون به نبودنش عادت کردی

چون به جایی می رسی که دیگه واقعا خودشو دوست نداری...

غم نبودنشو دوست داری...

من و او

قبل از این روز آخری،به خودم گفته بودم دیگه نمی رم پیشش اما وقتی چشمم بهش افتاد دیدم میخوامش،

فکر کردم چرا که نه؟نمیفهمم چرا باید خودم رو محروم کنم.دیگران همچین کاری نمیکنن؟ مردها که اصلا.

من که نمیخوام کسی رو برنجونم اما مگه نباید با خودت روراست باشی؟

من هم همین رو میخوام،میخوام با خود واقعیم روراست باشم

با اون خودی که هیچ کس نمیشناسه...

زیبا نیست؟؟؟؟

میاد تو زندگیت

تو با خیال خوش داری زندگیتو میکنی

هی خودشو بهت نزدیک و نزدیکتر میکنه

بهت ابراز علاقه میکنه

کم کم ازش خوشت میاد

و هی بیشتر و بیشتر میشه

بعد از مدتی بهت میگه

وابستگی زیاد خوب نیست

دوست داشتن تنها که فایده نداره

منطقی فکر کن

ما به جایی نخواهیم رسید

تهی وجود نخواهد داشت

رابطه ما پوچ و الکیه

بعد دل تو میشکنه

از آدم پوچی که روش حساب کرده بودی

و دوست داشتنی که فکر میکردی میتونی جهان رو هم باهاش تسخیر کنی

ولی مجبوری دل بکنی

رفتار منطقیش زیبا نیست؟؟؟!